Maar voor drie miljoen mensen aan de andere kant van de wereldbol staat deze datum in het geheugen gegrift. Op bovenstaande datum (ik heb hem opgezocht op Wikipedia) was er namelijk een aardbeving op Haïti. Drie miljoen mensen zijn slachtoffer, waarvan in ieder geval honderdduizend deze ramp helaas niet meer kunnen navertellen. Dit nieuws is je destijds vast niet ontgaan.
Me verplaatsend in een Haïtiaan gaat het helemaal duizelen! Je staat bij de puinhopen van je huis. Onder het puin liggen diverse familieleden. Je lieve zusje van drie en broertje van twaalf. Een straat verderop ligt je vriendin of vriend, met wie je 11 januari nog sprak over trouwen. Onder je voeten ligt je trots, de voetbal. Jaren heb je ervoor gespaard. Kapot. Een eindje verderop zie je de ruïne die tot voor kort nog je school was, Het was niet alleen je school, maar ook je toekomst! Alles ligt in puin. Je verleden, je heden en je toekomst…
Nu is Haïti een erg godsdienstig land. Ik kan me niet inleven in bovenstaande situatie. Onmogelijk. Wat ik wel weet, is dat ik met gebalde vuist richting de hemel zou staan. De God, in Wie je ondanks je armoede, altijd hebt geloofd. Hij vernielt en ontneemt je in één klap alles wat je dierbaar is.
Maar wat schetst mijn verbazing? De Haïtianen staan niet boos op straat. Ze stellen geen vragen, maar loofden God! Zingend tussen het puin. Zelfs de seculiere media viel het op. Wat een geloof!
Zo werd 12 januari 2010 voor mij een dag met een belangrijke les. De Haïtianen mogen dan de hulp van Woord en Daad nodig hebben, maar qua geloof lopen ze mijlenver op mij voor.
Wie er uiteindelijk gelukkiger is? Jij mag het zeggen!
Deze column verscheen ook op de website van Woord en Daad Jongeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten